El tiempo vuela

De eerste vier maanden zitten er bijna op en dat betekend dat ik inmiddels ook zomervakantie heb. Iets waar ik enorm naar uitgekeken heb, maar op het moment ook enorm tegen op kijk. De eerste maanden ben je vooral bezig met je draai te vinden en doordat ik de taal niet sprak was dit niet altijd even makkelijk. De laatste weken merk ik toch duidelijk dat het makkelijker wordt om met mensen te communiceren die geen Engels spreken en dat het voor hun ook makkelijker wordt om mij bij dingen te betrekken.

Een paar weken geleden heb ik in mijn klas een presentatie gehouden over Nederland, in het Spaans. Op een gekke uitspraak af en toe en een paar kleine foutjes na ging het eigenlijk best goed: iedereen begreep me en ik heb de klas op de twee minuten stilte ´s morgens tijdens het vlaghijsen nog niet zo stil gezien. Ook had ik natuurlijk iets typisch nederlands mee gebracht om te proberen, drop. Van de dertig leerlingen hingen er binnen een halve minuut zo´n twintig boven de prullenbak, niet zo´n succes dus!
De dagen na mijn presentatie waren er ineens veel meer klasgenoten die tegen me praten en me met dingen wilden helpen. Gewoon omdat ze weten dat we elkaar zullen begrijpen. Zo hebben ze me tijdens ons laatste schoolweek het typisch Argentijnse spelletje ´Truco´ geleerd. Ook heb ik mijn eerste toetsen inmiddels gemaakt op school: een drie voor wiskunde en een tien voor Engels-Spaans. Eigenlijk is het dus ook heel erg jammer dat school al voorbij is, juist nu dingen beter gaan.

Ondanks dat ik aan sommige verschillen nog steeds niet helemaal kan wennen, ben ik inmiddels toch redelijk geïntergreerd. Als ik op dagen rond half acht ´s morgens de deur achter me dicht trek en ´s avonds rond een uur of tien weer thuis kom, voelt het alsof ik mijn draai redelijk gevonden heb. Natuurlijk heb ik ook middagen waarop ik vrij ben, nu het vakantie is helemaal en dit zijn eigenlijk de lastigste momenten. Ik dacht altijd dat ik enorm goed was in niks doen, valt dat even tegen! Wanneer ik een middag vrij ben merk ik dat het beter is om iets om handen te hebben en ´s avonds moe in je bed te eindigen. Daarnaast betekend te veel vrije tijd ook dat mijn gedachten vrijspel krijgen en op de een of andere manier eindigen ze dan negen van de tien keer bij Nederland.
Doordat Argentijnen lange dagen maken over het algemeen, houden ze graag een siësta op middagen dat ze vrij zijn. Vriendinnen die ik hier heb gemaakt denken er helaas net zo over en dat houdt dus in dat ik op een vrije middag vaak ook echt vrij ben. Afspreken met vriendinnen doe je ´s middags rond een uur of vijf pas. Dit is ook een reden waarom ik niet weet of ik juist blij moet zijn dat het vakantie is of niet. Daarnaast stoppen in de zomer bijna alle activiteiten naast school, weg ritme. Ik ben op het moment dan ook op zoek naar verschillende dingen die ik kan gaan doen deze zomer. Ben sinds een maandje aan het tennissen met Valentina, mijn jongste zusje. Leuk en een activiteit die in de zomer doorgaat. Ook wil ik door blijven gaan met Spaans lessen, gaan kijken of ik kan beginnen met kayakken en meer vrijwilligerswerk doen.

Natuurlijk worden er ook reisjes gemaakt en gepland! Ik ben afgelopen maand samen met mijn gezin op bezoek geweest bij familie in Chipolletti, een stad in het noorden van de provincie. De weg er naar toe was misschien nog wel het indrukwekkendste wat ik tot nu toe heb gezien. In Patagonië kan je uren rijden zonder ook maar een huis tegen te komen in een omgeving die prachtig is. Onderweg moesten we dan ook de nodige keren stoppen om dit met mijn eigen camera vast te kunnen leggen (foto´s zijn te vinden op mijn facebook).
Halverwege december staat er een fietstripje in Chile gepland samen met een andere uitwisselingsstudente uit Nederland die een weekje op bezoek komt. Kerst en oud en nieuw zal gevierd worden met familie en vrienden en als alles volgens plan gaat komt mem halverwege januari op bezoek! Daarnaast is het natuurlijk een must om alle stranden, watervallen, bergen, thermen en andere mooie plaatsen hier in de buurt te bezoeken deze zomer!

Y todo va a estar bien...

De afgelopen weken zijn verlopen met de nodige ups en downs. De eerste twee maanden zijn eigenlijk zo ontzettend goed verlopen (een leuk gezin, mijn school is geen wereldramp, vriendinnen gemaakt en veel leuke & nieuwe dingen mogen ervaren) dat er ook wel een einde moest komen aan de grote roze wolk. De zogenoemde ´cultuurshock´ heeft even op zich laten wachten, maar is de afgelopen weken toch binnen komen sluipen. Het ene moment voelt het alsof ik de hele wereld, vooral Argentinië, makkelijk aan kan, terwijl ik me het volgende moment ontzettend alleen voel.
Het gevoel van missen heeft zich meer naar de voorgrond geplaatst. Niet alleen het missen van de mensen waar ik van hou, maar ook het missen van Nederland. Het missen van dingen die gewoon voor me waren en dat nu niet zijn. Zelfs mijn fiets mis ik af en toe. Aan de andere kant besef ik me nu pas echt hoe goed alles eigenlijk is in Nederland. Hoe hard ik in mijn handen mag knijpen met alle lieve mensen om me heen daar... En als daar dan het besef bij komt dat ik nog meer dan acht maanden te gaan heb hier, is dat soms even lastig.

Ondanks dat ik ontzettend heb genoten van het weekendje Chili met mijn gastgezin (jaahaa, ik doe gelukkig ook nog steeds een heleboel gafe, onvergetelijke en leuke dingen hier), was dit weekend voor mij ook een enorme ´eye opener´: de grote verschillen tussen arm en rijk, de grote verschillen tussen Nederland en hier, de manier waarop ze hier leven.. Ik denk dat ik de, in mijn ogen, minder goede dingen hier, in San Martin minder zie dan dat we ergens anders heen gaan. San Martin is een toeristenstad en de gedeelten waar toeristen komen zien er dan ook verzorgd uit en in de ´mindere´ gedeelten kom ik over het algemeen niet. Wanneer ik dan met mijn westerse ogen naar sommige huizen kijk als ik wel in een mindere wijk kom, besef ik maar weer eens hoe goed ik het in Nederland heb. Maar het geeft ook een naar gevoel, want in die huizen wonen wel echte mensen...
Daarnaast heb ik ook ontzettend genoten van ons weekendje Chili. Ik heb een ander land kunnen zien, een beetje van een andere cultuur kunnen proeven en de verschillen in een kleine afstand kunnen ervaren. Ook werd me tijdens dit weekend weer duidelijk hoe hard ik in mijn handen mag knijpen met mijn gastgezin!

Mijn dagelijkse leven hier, die zou je bijna vergeten naast alle gemengde gevoelens en leuke uitjes, voelt eigenlijk heel gewoon. Alsof ik nooit iets anders gedaan heb, ondanks de ups en downs en het feit dat de taal nog steeds lastig is. Ik had eigenlijk gehoopt dat het sneller zou gaan met de taal. Ik versta meer, maar spreken gaat nog steeds lastig en val snel terug op het Engels wanneer dat kan. Voor mijn gevoel gaat het veel te langzaam en ook dat zorgt af en toe voor behoorlijk wat frustratie. Maar als Majo Nederlands heeft kunnen leren in elf maanden, moet ik toch ook zeker Spaans kunnen leren in elf maanden... Daarnaast help ik twee avonden in de week mee bij een Engels klasje voor kinderen tussen zes en tien jaar. Ontzettend leuk en leer er zelf ook van. Wanneer ik een woord in het Spaans niet weet, zwemmen bijvoorbeeld, dan beeld ik het uit. De kinderen roepen vervolgens het woord in het Spaans (nadar) en ik in het Engels.
Nog steeds kom ik dagelijks dingen tegen waar ik met open mond naar sta te kijken. Een busmuzikant die zijn gang kan gaan in een overvolle bus (en geloof me, die staan vol hier...). Geen wcpapier in de toiletten op school, maar wel wifi in het park. Het ene weekend ben je aan het snowboarden, terwijl je een weekend later met 25 graden aan het meer ligt bruin te bakken (in mijn geval rood, had de sterkte van de lentezon een beetje onderschat).

Een maand met ups en downs, leuke maar ook lastige momenten en vooral heel veel gemengde gevoels. En ook de afgelopen weken moest ik mezelf regelmatig herinneren aan de ´magische spreuk´ van Travel Active:

´´Het is niet beter, het is niet slechter, maar het is anders´´.

Mucho que contar, pero poco tiempo

Yo y mi diccionario: ¿Qué?

Vandaag precies een maand geleden stapte ik in het vliegtuig om aan mijn uitwisselingsjaar te beginnen. Een maand alweer! Nooit gedacht dat ik in een maand zoveel nieuwe ervaringen op kon doen, nieuwe mensen kon ontmoeten en nieuwe dingen kon leren.

Mijn eerste schooldag heeft een poosje op zich laten wachten: als ik het goed begrepen heb werd er gestaakt door de mensen die de school schoonmaken en hierdoor was de school gesloten. Dinsdag 14 augustus was het dan eindelijk zo ver, mijn eerste schooldag. Het gevoel dat ik ´s morgens had toen ik opstondis te vergelijken met het gevoel dat je hebt als je voor het eerst naar de middelbare school gaat.
Mijn coördinator heeft me naar school gebracht en vanaf daar was het aan mij. Ik ben geplaatst in het voorlaatste jaar, klas 4A. Gelukkig zitten er in mijn klas vier meisjes die redelijk Engels spreken en me de eerste dagen wat wegwijs hebben gemaakt. Iedere schooldag begint om 08.00 uur in de gymzaal waar iedereen zich verzameld en samen een minuut stil is. Daarna verteld de schoolleiding de belangrijke mededelingen van die dag en dan is het tijd om naar je eigen klaslokaal te gaan. Die minuut complete stilte is moeilijk voor te stellen als je ziet hoe de rest van de schooldag verloopt. Iedereen bespreekt het weekend met iedereen, vliegtuigjes en pennen komen aanvliegen uit ieder mogelijke richting, een uurtje slapen ofeen telefoontje hier eneen sms daar (zelfs tijdens toetsen). Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. En dat is het hier ook! De meeste leraren hebben het opgegeven om er iets tegen te doen en zelfs leraren die gebruik maken van een microfoon krijgen simpelweg niet of nauwelijks aandacht.
Iedere les hier duurt 40 minuten en na iedere twee lesuren heb je tien minuten pauze. In de eerste pauze worden er hambroodjes of pizzapunten uitgedeeld. Dit is dus rond half tien in de ochtend. Pizza om half tien ´s ochtends? No, gracias (en dan ben ik de gekke Nederlander)!

Zoals jullie kunnen begrijpen is een schooldag een hele belevenis voor mij, iedere dag weer. Ik heb alleen ´s morgens ´reguliere´ lessen en drie dagen per week heb ik middagactiviteiten als gym of computerles. Omdat mijn Spaans nog niet bueno is, beginnen de schooldagen langzamerhand ook saai te worden. Gelukkig heb ik twee middagen in de week Spaansbijles (5 uur per week) wat er voor zorgt dat ik de taal sneller onder de knie krijg en tijdens school ook iets te doen heb. En natuurlijk heb ik ook nog de tangolessen op maandag en woensdag!

Voor Argentijnen is het heel normaal om op een dag meer dan twaalf uur van huis te zijn. Mijn dagelijks ritme hier is dan ook compleet anders. Ik sta om zeven uur op en kom een aantal dagen in de week pas na achten thuis ´s avonds. Ook mijn eetritme is nog niet helemaal zoals het moet zijn. Soms heb ik rond een uur of zes in de avond zo´n ontzettendetrek dat ik gewoon iets moet eten, wat er vervolgens weer voor zorgt dat ik tijdens het avondeten rond een uur of tien geen trek meer heb.
In de weekenden staat er altijd wel iets op de planning. Als we niet de bergen in gaan, dan is er wel een feestje. Of beide natuurlijk! Daarnaast zijn de meiden uit mijn klas erg vriendelijk en nodigen me ook uit om overal mee naar toe te gaan. Zelfs mensen die ik niet ken of één keer gesproken heb nodigen me overal voor uit. Ontzettend leuk natuulijk, maar soms ook een beetje gek.

Op sommige momenten voel ik me net een aapje: als ik de bus in stap staan erzo 20 paar ogen op me gericht. Maar wat het weer leuk maakt, is dat het niet alleen bij staren blijft. Veel mensen zijn heel nieuwsgierig en beginnen uit het niets tegen me te praten.Met voorafgaand een Argentijnse kus natuurlijk!
Mijn woordenboek en ik zijn de afgelopen weken onafscheidelijk van elkaargeweest. Overal gaat ie mee naar toe. School,vrienden, familie, zelfs naar mijn tangoles! En oooh, wat zullen de mensen om me heen gek worden van de vraag ´´¿Qué? ´´ Mijn Spaans lerares heeft me de opdracht gegeven ombij alles wat ik niet begrijp, deze vraag te stellen. En dat gebeurtnog wel eens....

´´Het is niet beter, het is niet slechter, maar het is anders´´.
Ik denk dat deze uitspraak van Travel Active heel goed past bij mijn eerste maand in Argentinië. Er gaat geen dag voorbijdat ik niet met open mond state kijken naar hoe bepaalde dingen hier gaan. Maar dat wil niet per sezeggen dat iets hier beter of slechter is dan in Nederland, het is gewoon anders. Ook al is het soms lastig om niets te begrijpen van wat er om me heen gebeurt of niet begrepen te worden, was het een goede eerste maand. Een hele goede! Moeilijke momenten zijn er ook, natuurlijk. Maar die zouden er ook zijn als ik gewoonin Nederland was gebleven.

En el otro lado del mundo

Vrijdag 3 augustus was het dan eindelijk zover, de ontmoeting met mijn gastgezin! Bijna alle exchange students waren de avond ervoor al opgehaald door hun gastgezin. Die donderdag was ik eigenlijk veel nerveuzer dan de vrijdag zelf, ik had vooral heel veel zin om mijn gastgezin te ontmoeten.
Mijn reis van Rosario naar San Martin de Los Andes is een ander verhaal.. Ik was ontzettend nerveus voor het vliegen en had geen bekende handen meer om me heen om in te knijpen. Na het bijbetalen van de extra kilo´s (de binnenlandse vlucht stond maar 15 kilo toe en de afmetingen van de handbagage zijn anders) was het tijd om het vliegtuig in te gaan, vliegtuigje beter gezegd. Iedereen die me een beetje kent, weet dat ik niet zo´n enorme fan ben van vliegen. Gelukkig dat ik was, kwam ik in een klein en schommelig vliegtuigje terecht die onderweg twee tussenlandingen maakte. Aangekomen in Nuequen werd ik opgevangen door Conzalo, een jongen die wel vaker studenten opvangt op het vliegveld. Na zes uur kletsen en spelletjes gedaan te hebben was het tijd om de laatste 400 km. af te leggen, per bus.

Rond 00.30 uur kwam ik eindelijk aan in San Martin de Los Andes waar mijn gastgezin en coördinator op mij stonden te wachten. Na een kleine rondleiding door het huis en wat geklets was het tijd voor de eerste nacht in mijn nieuwe bed in mijn nieuwe huis. De volgende ochtend hebben we gezellig met z´n vieren ontbeten en had ik de tijd om mijn uit Nederland meegenomen cadeautjes te geven. Het ontbijt hier is in één woord, geweldig! Koekjes, taartjes, gezoete croissants of crackers met Dulce De Leche. Ze eten hier vrij weinig tijdens het ontbijt omdat ze zowel tijdens de lunch als het avondeten een warme maaltijd eten. ´s Avonds eten ze pas rond een uur half tien, dus echt honger heb ik ´s morgens ook niet.
Na het ontbijt hebben ze me het centrum laten zien om me een beetje wegwijs te maken. ´s Middags zijn we de bergen ingeweest om vanaf daar San Martin de Los Andes te bekijken (ik denk dat de foto´s genoeg zeggen). Voor het avondeten kwamen er twee vriendinnen van Cristina langs en hebben we de bekende Argentijnse empanadas gegeten. Het is hier heel gewoon dat je bijna iedere avond samen met familie of vrienden eet, iets wat we in Nederland misschien wel veel te weinig doen..

Afgelopen week bestond vooral uit elkaar beter leren kennen, zelfstudie, veel wandelen en het ontmoeten van familie en vrienden van mijn gastgezin. Iedereen hier wil me graag zien en ontmoeten. De oom van Cristina woont aan de andere kant van Argentinië, maar belde even om mijn stem te horen en me welkom te wensen!
Het was de bedoeling dat ik afgelopen maandag mijn eerste schooldag zou hebben, maar dit was niet het geval. Als ik het goed begrepen heb wordt er gestaakt door de mensen die de school schoonmaken en hierdoor zijn er geen lessen. Een beetje gek, maar typisch Argentijns als ik de mensen om me heen zo hoor. Het is dus ook niet duidelijk wanneer mijn lessen beginnen, ik hoop begin deze week. Ik wil graag nieuwe mensen ontmoeten en bezig zijn. Even afwachten dus! In de tussentijd probeer ik zoveel mogelijk zelf Spaans te leren door goed te luisteren, woordspinnen te maken en kinderboeken te lezen.

Zaterdag zijn we met z´n vieren de bergen ingeweest om te wandelen in de sneeuw met speciale schoenen: raquetas para nieve. Gezellig, leuk en wederom een geweldig uitzicht! Zaterdagavond zijn we met de familie uit eten geweest en was het tijd voor mijn eerste Argentijnse asado. Ik ben niet een enorme vlees liefhebber, maar vond het erg lekker. Maandagavond heb ik mijn eerste tangoles waar ik enorm veel zin in heb en ik begin deze week ook met bijlesse Spaans.
Momenteel gaat de communicatie nog voor het grootste gedeelte in het Engels, maar ik begin steeeds meer Spaans te verstaan. Zowel Cristina als Florencia spreken goed Engels en met Valentina communiceer ik in het kinder-Spaans, met handen en voeten en Goole translate. Sommige letters spreek je in het Spaans compleet anders uit dan in het Nederlands. Ik heet dit jaar dan ook geen Janna, maar ´´Ghanna´´..

Er is een heleboel meer te vertellen, maar het belangrijkste is gewoon dat er een klik is met mijn gastgezin: ze zijn vriendelijk, we kunnen het met elkaar vinden en het ongemakkelijke waar ik bang voor was is ver te zoeken!

Nothing good happens - unless you do it.

Na een reis van bijna 40 uur (met zieke reisgenoten, turbelentie, veel gezelligheid en een prachtige zonsopgang in Buenos Aires) kwamen we aan in Rosario. Eenmaal gesetteld in kamers en kennis gemaakt te hebben met onze kamergenootjes konden we aanschuiven voor ons eerste Argentijnse maaltijd: kip.

Op het vliegveld van Buenos Aires werd één van de typisch Argentijnse gewoontes gelijk duidelijk: iedereen kust iedereen. Een onbekende man kwam op ons aflopen en gaf iedereen een kus. Later bleek dat deze man deel uit maakte van het WEP-team. Zoals jullie kunnen begrijpen heeft deze meneer bij onze nuchtere Nederlanders voor heel wat gekke blikken gezorgd.. Maar aan al dat gekus wen je snel en het past perfect bij de vriendelijkheid en warmte die de Argentijnen uitstralen.

Zaterdagochtend was het tijd voor onze allereerste Spaanse les en eigenlijk kan ik niet veel anders zeggen dan dat het vooral erg gezellig is! De leraressen zijn erg vriendelijk en behulpzaam en het feit dat we met elf nederlanders in de beginnersklas zitten werkt daar vast ook aan mee. Vandaag moesten we een Spaanse test afleggen en het merendeel van de groep had een 'muy bien', dus het was nog leerzaam ook.

De meeste exchange students worden vanavond van de school opgehaald waar we overnachten en zullen vannacht hun eerste nacht bij hun nieuwe familie doorbrengen. Alleen ik moet nog een nachtje wachten.. Morgenvroeg om 7 uur vlieg ik door naar Nuequen (alleen.. Gelukkig is mijn Spaans 'bueno'), waar ik rond een uurtje of 12 aankom. Vanaf daar moet ik nog 6 uur in de bus naar San Martin de Los Andes waar mijn gastgezin mij van de bus zal halen. Nog een hele reis te gaan dus! Een beetje spannend vind ik het allemaal wel, maar ik heb vooral heel veel zin om mijn gastgezin te ontmoeten.

De eerste week in Argentinië is voorbij gevlogen. Het was heel fijn om de eerste week samen met alle andere studenten de eerste indrukken te kunnen verwerken en nog lekker vertrouwd Nederlands te kunnen kletsen. Vanaf morgen zal ik het samen met mijn woordenboek helemaal alleen moeten doen.

Besos!

Dreaming of a great exchange.

Hola lieve mensen,

Na een treinreisje naar Venray met mijn beste vriendin inmiddels een jaar geleden, is het dan bijna zover: de dagen zijn op twee handen te tellen, Argentina here I come!
Na veel twijfels, een informatiebijeenkomst, de aanmelding, het aanmeldingspakket, een interview, papieren aanvragen, een paspoort aanvragen, een visum regelen, veel wachten en ondertussen hard bikkelen om mijn vwo-papiertje binnen te slepen, is het nu tijd voor mijn eerste reisverslag.

Over 8 dagen stap ik in het vliegtuig en zal ik voor 11 maanden een compleet ander leven leiden: the Argentine way of life.
Vorige week zaterdag heb ik voor het eerst geskyped met mijn gastgezin na ruim 2 maanden heen en weer mailen. Op maandag 14 mei werd ik gebeld door Travel Active, ze hadden goed nieuws: een gastgezin! Twijfelend of ik me daar die weken al mee bezig moest houden omdat ik die dag net mijn eerste examen had gehad, heb ik dinsdag 15 mei mijn eerste mailtje gestuurd. Die natuurlijk beantwoord werd in het Spaans..

Ik kom terecht in San Martin de Los Andes, een stad in Patagonië. Mijn gastgezin bestaat uit een moeder met twee dochters: Cristina (41), Florencia (17) en Valentina (15). Mijn eerste reactie toen ik dit hoorde was: ''YES''! Een huis vol vrouwen, dat ben ik thuis wel anders gewend.

Op het moment ben ik druk bezig met van alles en nog wat. Mijn visum is inmiddels geregeld, wat een enorme opluchting is. Mijn kamer is nog niet eerder zo'n puinhoop geweest en dat terwijl het de bedoeling is dat ik het opgeruimd en schoon achterlaat.. En over koffers pakken kan ik het kort houden, ik denk dat '23 kilo' meer dan genoeg zegt!

Ik kijk wel een beetje op tegen het afscheid nemen volgende week donderdag, maar heb er vooral heel veel zin in!
Ik zal mijn best doen om hier af en toe iets op te plaatsen om jullie op de hoogte te houden.

Besos,
Janna