De afgelopen weken zijn verlopen met de nodige ups en downs. De eerste twee maanden zijn eigenlijk zo ontzettend goed verlopen (een leuk gezin, mijn school is geen wereldramp, vriendinnen gemaakt en veel leuke & nieuwe dingen mogen ervaren) dat er ook wel een einde moest komen aan de grote roze wolk. De zogenoemde ´cultuurshock´ heeft even op zich laten wachten, maar is de afgelopen weken toch binnen komen sluipen. Het ene moment voelt het alsof ik de hele wereld, vooral Argentinië, makkelijk aan kan, terwijl ik me het volgende moment ontzettend alleen voel.
Het gevoel van missen heeft zich meer naar de voorgrond geplaatst. Niet alleen het missen van de mensen waar ik van hou, maar ook het missen van Nederland. Het missen van dingen die gewoon voor me waren en dat nu niet zijn. Zelfs mijn fiets mis ik af en toe. Aan de andere kant besef ik me nu pas echt hoe goed alles eigenlijk is in Nederland. Hoe hard ik in mijn handen mag knijpen met alle lieve mensen om me heen daar... En als daar dan het besef bij komt dat ik nog meer dan acht maanden te gaan heb hier, is dat soms even lastig.

Ondanks dat ik ontzettend heb genoten van het weekendje Chili met mijn gastgezin (jaahaa, ik doe gelukkig ook nog steeds een heleboel gafe, onvergetelijke en leuke dingen hier), was dit weekend voor mij ook een enorme ´eye opener´: de grote verschillen tussen arm en rijk, de grote verschillen tussen Nederland en hier, de manier waarop ze hier leven.. Ik denk dat ik de, in mijn ogen, minder goede dingen hier, in San Martin minder zie dan dat we ergens anders heen gaan. San Martin is een toeristenstad en de gedeelten waar toeristen komen zien er dan ook verzorgd uit en in de ´mindere´ gedeelten kom ik over het algemeen niet. Wanneer ik dan met mijn westerse ogen naar sommige huizen kijk als ik wel in een mindere wijk kom, besef ik maar weer eens hoe goed ik het in Nederland heb. Maar het geeft ook een naar gevoel, want in die huizen wonen wel echte mensen...
Daarnaast heb ik ook ontzettend genoten van ons weekendje Chili. Ik heb een ander land kunnen zien, een beetje van een andere cultuur kunnen proeven en de verschillen in een kleine afstand kunnen ervaren. Ook werd me tijdens dit weekend weer duidelijk hoe hard ik in mijn handen mag knijpen met mijn gastgezin!

Mijn dagelijkse leven hier, die zou je bijna vergeten naast alle gemengde gevoelens en leuke uitjes, voelt eigenlijk heel gewoon. Alsof ik nooit iets anders gedaan heb, ondanks de ups en downs en het feit dat de taal nog steeds lastig is. Ik had eigenlijk gehoopt dat het sneller zou gaan met de taal. Ik versta meer, maar spreken gaat nog steeds lastig en val snel terug op het Engels wanneer dat kan. Voor mijn gevoel gaat het veel te langzaam en ook dat zorgt af en toe voor behoorlijk wat frustratie. Maar als Majo Nederlands heeft kunnen leren in elf maanden, moet ik toch ook zeker Spaans kunnen leren in elf maanden... Daarnaast help ik twee avonden in de week mee bij een Engels klasje voor kinderen tussen zes en tien jaar. Ontzettend leuk en leer er zelf ook van. Wanneer ik een woord in het Spaans niet weet, zwemmen bijvoorbeeld, dan beeld ik het uit. De kinderen roepen vervolgens het woord in het Spaans (nadar) en ik in het Engels.
Nog steeds kom ik dagelijks dingen tegen waar ik met open mond naar sta te kijken. Een busmuzikant die zijn gang kan gaan in een overvolle bus (en geloof me, die staan vol hier...). Geen wcpapier in de toiletten op school, maar wel wifi in het park. Het ene weekend ben je aan het snowboarden, terwijl je een weekend later met 25 graden aan het meer ligt bruin te bakken (in mijn geval rood, had de sterkte van de lentezon een beetje onderschat).

Een maand met ups en downs, leuke maar ook lastige momenten en vooral heel veel gemengde gevoels. En ook de afgelopen weken moest ik mezelf regelmatig herinneren aan de ´magische spreuk´ van Travel Active:

´´Het is niet beter, het is niet slechter, maar het is anders´´.