Zoals de titel al verklapt, te veel te vertellen en te weinig tijd. Natuurlijk een positief iets, maar ik heb geen idee waar ik moet beginnen. Ik begin dus maar gewoon ergens!

Het ´aapje kijk gevoel´ is een stuk minder dan de eerste paar weken. De meeste scholieren zijn inmiddels wel gewend aan mijn rode haar en gekke uitspraak van Spaanse woorden. Ze maken zich in de pauze´s vooral weer druk om wie de grootste pizzapunt te pakken krijgt (ik in ieder geval niet).
Ook het gevoel van alles is nieuw en anders is de afgelopen weken behoorlijk afgenomen. School, Spaans bijlessen, tangoles, leuke dingen doen met mijn gezin of vriendinnen, de omgeving verkenning: het begint allemaal gewoontjes te worden. Alsof ik nooit iets anders gedaan heb. Heel gek eigenlijk, want zes weken geleden kon ik me er nog geen voorstelling van maken!Natuurlijk blijven er dingen die ik niet begrijp, dingen die gek voor me zijn, momenten dat ik me afvraag of er een steekje los zit bij sommige Argentijnen hier, maar dit zijn ook de momenten die het leuk en anders maken.

Met mijn Spaans gaat het beter, maar het blijft lastig. Soms luister ik naar een gesprek en begrijp ik alleen de niet belangrijke delen van het gesprek. Afgelopen vrijdag hadden twee klasgenoten een gesprek over iets heel leuks, iets wat ze absoluut moesten en zouden doen. Maar wat ze nou precies willen doen, weet ik nog steeds niet. Op dit soort momenten is het erg frustrerend dat ik de taal nog niet spreek en dat Engels niet altijd een oplossing biedt. Engels in de scholen hier is iets waar ik van ben geschrokken. Ik wist dat het niveau niet hoog lag, maar dat sommige leerlingen zich in hun eindjaar nog steeds niet voor kunnen stellen in het Engels, had ik niet verwacht. De jongeren die redelijk Engels spreken zijn in de meeste gevallen naar een speciaal instituut geweest.
Ik ben in mijn school gevraagd om samen met vier andere meiden uit mijn klas eens per week Engels les te geven aan leerlingen uit de eerste klas. Erg leuk! Daar waar ik leerlingen verbeter in hun Engels, doen zij dat omgekeerd met mijn Spaans.

Het niet begrijpen of niet begrepen worden is iets wat dagelijks voorkomt. Afgelopen week stapte ik in de bus en de buschauffeur maakte een hoop stampei. Het heeft vier hele dagen geduurt voordat ik begreep waarom. Alle scholieren hier krijgen een speciale buskaart waarmee ze voor één peso kunnen reizen, ook ik. De kaart is vergelijkbaar met de chipkaart zoals we die in Nederland kennen: je houdt de kaart voor een apparaat en er rolt een bonnetje uit. Op maandag stapte ik de bus in, begroette de buschauffeur met een vriendelijke ´Hola, ¿como estás?´ en hield mijn kaart voor het apparaat. Terwijl het bonnetje uit het apparaat rolde begon de buschauffeur in snel Spaans en met stemverhef tegen mij te praten. Het enige dat ik uit kon brengen was, ´No hablo Español, no entiendo..´, waarop de buschauffeur weer reageerde in het Spaans en dit keer nog sneller. Toen hij zag dat ik het echt niet begreep kreeg ik een boze blik en mocht ik gaan zitten. Op woensdag gebeurde echter precies hetzelfde. Toen ik donderdag opnieuw de bus in wou gaan met de chipkaart al in mijn hand trok een klasgenoot me uit de rij. Hij heeft me uitgelegd dat deze bus een snellere bus was en scholieren hier niet in mogen met hun chipkaart, te zien aan het woorde ´direct´ dat op een kartonnen bordje is geschreven. Oeps!
Iets waar ik ook nog steeds niet veel van begrijp is het verkeer. De indeling van steden in Zuid-Amerika is in de meeste steden en dorpen anders dan in Europa. Waar je in Europa kronkelige wegen alle kanten op hebt, vind je hier alleen maar rechte wegen die elkaar kruizen. Wanneer je iemand hier de weg vraagt, antwoorden ze in blokken. Door deze opbouw zijn er dus ontzettend veel kruispunten. Ook hier geldt de regel, rechts heeft voorrang. Maar in de praktijk is het meer een kwestie van lef hebben. De mensen die het meeste lef hebben (meestal gepaard met een grote auto), krijgen voorrang.

Mijn maag begint nog steeds te knorren rond zes uur in de avond, maar de verschillen beginnen steeds meer te wennen.. Dat er ´s middags tussen één en vier niks te doen is en alles gesloten is, vind ik inmiddels heel normaal. Heb ik een vrije middag, dan hou ik maar al te graag een siësta. Sommige verschillen in tijden hebben zelfs hun voordelen: wanneer we op vrijdag of zaterdag uitgaan naar de boliche, slapen we aan het begin van de avond alvast een paar uurtjes of kijken een filmpje. Het is hier heel gewoon dat je pas rond twee of drie uur ´s nachts van huis weggaat, dus daar is voldoende tijd voor. Dat jullie je in Nederland mogen gaan verheugen op de winter, terwijl het hier zomer begint te worden...
Eigenlijk valt aan bijna alles te wennen. Natuurlijk zijn er momenten dat ik het lastig vind om me aan te passen, maar op deze momenten probeer ik te denken aan het feit dat het nog maar voor iets meer dan negen maanden is. En dan valt aan bijna alles te wennen!